امام هادی (ع) در محلی به نام (صریا ) در حوالی مدینه شهر پیامبر در نیمه ماه ذی الحجه 212 هـ ق جهان را به وجود خویش آراست البته اقوال دیگری نیز در مورد تاریخ ولادت ایشان نقل گردیده که مشهورتر همان است که ذکر شد .علی بن محمد(ع) شش ساله بود که مامون از دنیا رفت ومعتصم برادر وی زمام امور را به دست گرفت.قابل ذکر است که شهادت امام رضا (ع) در سال 203هـ ق واقع شد وپس از شهادت امام رضا (ع) امام جواد (ع) مدت 14 سال از امامت خویش را دوران مامون گذرانده است.سال تولد علی بن محمد هادی (ع) مقارن با لشگر کشی اعراب آفریقایی مسلمان به جزایر (سیسیل) بود .سیسیل در آن هنگام تحت حکومت روم شرقی اداره میشد امّا حاکم آنجا (اومینوس) که به توطئة رومیان در مورد قتل خویش پی برده بود از مسلمانان کمک خواست ومسلمانان به کمک وی آمدند.حضور مسلمانان در (سیسیل) باعث شد که آنان متوجه ایتالیا شد وبرجنوب ایتالیا مسلط شدند وتا پشت دروازه روم پیش رفتند ودو کلیسای (پطرس) (وبولس) را فتح کردند.این روزگار یعنی اوایل قرن سوّم هجری اوج پیشرفت مسلمانان وکشورگشای سر داران اسلام است.اگر چه اقتدار حکام اسلامی در بیرون از مرزها به ایجاد تمدن بزرگ اسلامی انجامید که باعث شکوه وقدرت مسلمانان گردیده است واین دوران ، خفقان قرون وسطی در اروپا است ، اما در درون مرزهای اسلامی حکام از حقیقت اسلام فاصله گرفته بودند ودین داران حقیقی مجال حرکت وهدایت مردم رانداشتند دوران امامت امام هادی (ع) دوران افول سیاسی عباسیان وتزلزل نهادهای حکومتی بود . تغییر سریع فرمانروایان وحاکمان یکی از نشانه های نا پایداری نهادهای سیاسی واجتماعی وناپایداری نهادهای حاکم زمینه مناسب برای پیدایش جنبشهای سیاسی ، اجتماعی واقدام علیه حکومت را فراهم می نماید.با استبداد هارون الرشید کمر خلافت عباسیان شکست و دستگاه خلافت رو به ضعف نهاد .در مدت سی و سه سال امامت امام دهم حدود شش خلیفه جا به جا شد که این نکته نقطه بروز ضعف دستگاه خلافت است .امام هادی (ع) در زادگاه خود وپدرانش " مدینه" همانند اجداد گرامی خویش به گسترش علم ودانش ، بهسازی اخلاق مردم وتربیت آنان طبق فرهنگ آداب اسلامی وتعلیم علوم مختلف مشغول بودند آن حضرت مسجد النبی (ص) را به صورت پایگاه عظیم علمی فعال نمود وعلما ، فقها ، وراویان حدیث صدف وار او را احاطه کرده از معرفت زلال دانش بیکران وبی پایان آنحضرت سیراب وبهره مند می شدند. حضرت نه تنها سرچشمه ومنبع اصیل حیات علمی وفکری مدینه بود بلکه یگانه پناهگاه وپیشتوانه اقتصادی اهل علم وفقرا ومحتاجان به شمار می رفتند. کمکها وفعالیتها ومساعدتهای امام (ع) نسبت به مردم مدینه منحصر به امور مالی نمی گردید بلکه آن حضرت در تمام شئون زندگی وفراز ونشیبهای آن یاور محرومان ومستضعفان جامعه بودند ؛ در شادی وغم همگام وهمدل با آنان حرکت می کردند، بیماران را عیادت ، مردگان را تشییع ، بیوگان و یتیمان را سرپرستی ، و همگان اعم از کوچک و بزرگ در شعاع مهرو عطوفت آن حضرت مشمول عنایت قرار می گرفتند چنین منشی موجب گشته بود حضرت در اعماق جان عامه مردم نفوذ کرده و قلوب آنان را مسخر خود ساخته و اهل مدینه با تمام وجود امام را دوست بدارند و شیفته آن آفتاب هدایت گردند .